De organisatie

Het Huis Beaucarne is een historische familiewoning die sinds 1748 door opeenvolgende generaties van dezelfde familie bewoond en met liefde gekoesterd wordt. In 1976 werd het domein beschermd als historisch monument. De aanzet van deze bescherming kwam van de toenmalige bewoners van de woning, barones Marie Fredericq-Lilar (1934 - 2022) en baron Jacques Fredericq (1926 - 1996), wiens kleinzoon Julien Fornari samen met zijn verloofde Lena Vastesaeger in 2018 de vzw Huis Beaucarne oprichtten.

 

In 2020 werd de vzw erkend als goed doel. In datzelfde jaar ontving de vzw de prestigieuze Hans Vredeman de Vries-prijs voor historische tuinen (Koning Boudewijnstichting), omwille van haar inzet van de laatste jaren om de historische tuin te beheren, te onderhouden en te delen met het brede publiek.

In 2021 verwierf Huis Beaucarne het kwaliteitslabel Open Erfgoed.

De vzw Huis Beaucarne ontving in 2021 de Erfgoedprijs van de Provincie Oost-vlaanderen, eveneens omwille van haar dagelijkse inzet m.b.t. de publiekelijke ontsluiting van de historische tuin en druivenserre.

 

 

Het doel van de vzw is de familiewoning en haar bijzondere geschiedenis te bewaren en in stand te houden maar ook de nodige restauratiewerken te financieren om dit belangrijk historisch patrimonium een toekomst te bieden waarin haar voortbestaan wordt gevrijwaard.

Deze historische woning is nog één van de weinige authentiek bewaarde 18de-eeuwse monumenten in ons land, waarbij zowel het exterieur als het interieur de tand des tijd hebben weten te overleven. Dankzij de vele bewaarde familieverhalen, originele bekleding en collectiestukken wordt het verhaal van de woning en haar bewoners tastbaar en kan men de woning in zijn totaliteit ervaren.

Stap mee in dit verhaal vol verwondering en ontdek Huis Beaucarne!

 

Alle inkomsten (zoals van de rondgeleide bezoeken, de tea-room e.a.) gaan integraal naar het behoud van dit unieke beschermde monument. Steun ons project en maak kennis met de unieke geschiedenis van het Huis Beaucarne!

 

 

 

© Diego Franssens